De term VUCA ligt op ieders lippen, als een duivel die uit de doos barst waarin hij zorgvuldig was opgesloten. Welke strategieën moeten wij vandaag aannemen in het licht van volatiliteit, onzekerheid, complexiteit en ambiguïteit? We blijven verankerd in de controle om onze omgeving te beheersen. Laten we ons natuurlijk aanpassingsvermogen cultiveren.

Welke strategie te volgen bij verandering?

De laatste jaren is het mode geworden om de term VUCA te gebruiken: we hebben ontdekt dat de wereld om ons heen verandert. Het is vluchtig, onzeker, complex en dubbelzinnig geworden naar het schijnt. Alsof dit een ontdekking is! Ja, de constante toegang tot informatie en technologie opent ons voor een sneller toegankelijke wereld, maar de wereld is altijd VUCA geweest.

De boodschap is verkeerd. Volatiliteit, onzekerheid, complexiteit en ambiguïteit zijn niet nieuw. Wat nieuw is, is het besef van de krachten die aan het werk zijn: nadat we geprobeerd hebben onze omgeving te beheersen, moeten we een nieuwe strategie aannemen. Wat is de keuze tussen zich onderwerpen, beschermen, controleren of aanpassen aan de wereld?

Naarmate de onzekerheid toeneemt, raken we meer gespannen en versterken we onze controlestrategieën.

Het bedrijfsleven is gebouwd om efficiënt en kwalitatief te zijn. De meeste organisatiepraktijken zijn bedoeld om beter te doen waar het bedrijf goed in is, op grotere schaal en met het oog op groei. We feliciteren onszelf als we onze plannen perfect uitvoeren.

Wij zijn voorstander van egocentrische controlestrategieën, overtuigd van onze almacht tegenover deze VUCA-duivel. En hoe meer dingen bewegen, hoe meer we onze controlestrategieën versterken. Met één, drie of vijfjarenplannen, projecties uit ons verleden, vereeuwigd in onze doelstellingen, geïndustrialiseerd in onze processen en praktijken. Laten we onze KPI’s en onze routekaart in de gaten houden. Het is zo geruststellend.

De pols op de buitenwereld

Aangezien we de wereld niet kunnen controleren, laten we een aanpassingsstrategie volgen. We weten niet wat we niet weten. Bij elke stap ontdekken we dat we de volgende stap moeten aanpassen. We evolueren van lange uitvoeringscycli naar zeer korte cycli. Vandaar het toenemende belang van het gemeenschappelijke project, een echt kompas. Een dynamisch project, dat waarde creëert binnen zijn ecosysteem en niet voor de organisatie zelf. We evolueren van een egocentrische visie naar een permanente verbinding met de buitenwereld, waarbij we nieuwe elementen integreren die zinvol zijn in onze aanpak. Wij bouwen aan de toekomst door voortdurend de pols van de buitenwereld te nemen.

Laten we ons natuurlijk aanpassingsvermogen ontwikkelen

Aanpassing is een bescheidener strategie dan controle. Het gaat om meer dan methodologieën en instrumenten, het gaat om cultuur, waarden, verbinding met de ander en met de wereld. Het betekent ophouden te geloven dat controle en bescherming de sleutel zijn tot vooruitgang. Stoppen met het verdedigen van waarden van macht en ego. Om je open te stellen voor luisteren, loslaten, vertrouwen. Stabiliteit zit niet meer in het pad, maar in de verbinding met de wereld.

Laten we uit onze comfortzone stappen

Door allerlei plannen en verzekeringen verliezen we ons natuurlijk aanpassingsvermogen, worden we zwak en brengen we onszelf in gevaar.

Door de eeuwen heen is onze intelligentie gevormd om snelle beslissingen te nemen in een onzekere wereld, beslissingen die niet perfect en rationeel zijn, maar wel effectief en passend. We moeten ons weer leren aanpassen.

Het is in onze overtuigingen en reflexen dat de zaken vastlopen: we zeggen dat we agile zijn, maar we leven niet agile.