“Je pense, donc je suis,” verklaarde Descartes – een klassieker onder de filosofische bestsellers in de westerse cultuur. In A New Earth bekritiseert Eckhart Tolle de dominantie van de geest, zijn overdreven rationalisme en dit cartesiaanse denken dat volgens hem onze ware essentie naar de achtergrond verdringt. Deze filosofie heeft de geest zo verheerlijkt dat we gevangen zijn geraakt in onze eigen denkprocessen. Het resultaat? Een mentale “hamstermolen” waarin we denken, piekeren, vergelijken en opnieuw beginnen, zonder einde.
Voor Tolle is het ego de hoofdrolspeler in deze tragikomische voorstelling. Deze valse vriend is niets meer dan een mentale constructie – een lappendeken van herinneringen, oordelen, sociale rollen en ervaringen – waaraan we ons vastklampen. Het ego staat centraal in menselijk lijden en vervreemding, omdat het ons verwijdert van onze ware essentie, die ligt in pure bewustzijn en aanwezigheid. Het ego leeft op onze dwangmatige gedachten en wat Tolle het “pijnlichaam” noemt: een opeenhoping van negatieve emoties die opduiken zodra er spanning ontstaat. Ken je dat innerlijke gremlin dat ruzies, fouten of die vlijmscherpe repliek die je had moeten geven, blijft herhalen? Geobsedeerd door bezittingen, prestaties en vergelijkingen raken we steeds verder verwijderd van onszelf en van anderen. Het resultaat? Conflicten, oppervlakkige relaties en een knagend gevoel dat er iets niet klopt, ook al weten we niet precies wat.
Om deze innerlijke saboteur te ontwapenen, nodigt Tolle ons uit het ego te herkennen, terug te keren naar het huidige moment en bewuste aanwezigheid te cultiveren. Onze essentie ligt in bewustzijn en aanwezigheid, niet in onze gedachten. Door het opdringerige “ik, ik en ik” los te laten, herontdekken we onze ware natuur en ontwikkelen we een bredere, meer intuïtieve kijk op identiteit, gebaseerd op pure bewustzijn in plaats van analytisch denken.
Loslaten, niet-verzet en acceptatie worden daarbij sleutelpraktijken om innerlijke vrede te bereiken. Door deze staat van aanwezigheid te cultiveren, vinden we een balans tussen vorm (onze acties) en ruimte (onze essentie). Deze terugkeer naar aanwezigheid fungeert als een reset, waarbij we angst en zorgen inruilen voor innerlijke rust. Conflicten worden minder, relaties verdiepen, en we herontdekken anderen als mensen, niet als wandelende rollen. Kortom, we verlaten het podium van deze slechte sitcom en herverbinden ons met een authentieker leven.
Filosofisch van toon, soms uitdagend en het beste in kleine dosissen te lezen, is dit boek toch een bron van reflectie. Een Nieuwe Aarde is een uitnodiging om uit de schijnwerpers te stappen waar het ego zich vermaakt en terug te keren naar het essentiële: leven in het moment, luisteren naar de innerlijke stilte en een harmonie vinden die de geest ons nooit kan bieden. En wie weet? Als Descartes dit boek vandaag zou lezen, zou hij zijn beroemde formule misschien herschrijven tot: “Je suis, donc je suis.”
«Quand il y a identification complète au mental, un faux sens de soi – l’ego – se met à exister. La densité de l’ego dépend de la mesure selon laquelle vous – la conscience – êtes identifié à votre mental, à votre pensée. La pensée n’est qu’un infime aspect de la totalité de la conscience, de la totalité de ce que vous êtes.»
